کاما کجاست؟

سلام. بالاخره با کمک لوا بعد از یک سال دیشب موفق شدم نرم افزارم را فارسی کنم و حروف پ و ژ را روی صفحهء کلید پیدا کنم. خیلی ذوق کردم. گفتم یک پست فارسی بنویسم ببینم چه احساسی داره!

پسر بزرگتر من که هم سحرخیزه و هم برعکس من و برادرش صبح ها خیلی سرحال و هوشیاره (کاما کجاست؟) امروز صبح با دیدن من پشت میز و در حال کار باز حرف زدنش گرفته بود. میخواست از آسمون و ریسمون حرف بزنه و من هم وسط کار ترجمه بودم و اصلا نمیخواستم تمرکزم را از دست بدم. بنابراین جوابهای کوتاه و عمومی می دادم (مثل آهان و درسته و ای بابا!) که بتونم کارم را ادامه بدم. بعد از چند دقیقه و چند موضوع مختلف به من گفت: " مامان (کاما) حالت خوبه؟" بهش نگاه کردم. چشمهای خوشگل و براق و مهربونش به من نگاه می کردند و یک گرهء کوچولو مثل یک اخم ملایم ابروهاشو به هم وصل کرده بودن. گفتم:" خوبم. خوب خوب." گرهه آب شد. حرفاشو ادامه داد. این بار دیگه واقعا گوش می کردم. گفت: "من یه چیزی راجع به خودم تازگیها فهمیدم. فهمیده ام که من نسبت به شرایط زندگیم همیشه فقط عکس العمل نشون میدم. یعنی صبر می کنم تا اتفاقات بیفتن (کاما) اونوقت یه کاری می کنم. بعضی وقتها این کار را هنرمندانه انجام میدم! بعضی وقتها خیلی خرابکاری می کنم. از خرابکاری خسته شده ام. می خوام یک کمی فکر کنم و خودمو عوض کنم." گفتم: "خوب اگه صورت مسئله رو بدونی نصف راهو رفتی! اگه راه حلو بدونی سه چهارم راهو رفتی. میمونه یک چهارم. به راه حل نزدیک تر از اونی هستی که فکر میکنی." سرشو تکون داد و رفت. وقتی جوابشو دادم دیگه حرفی با هام نداشت! من وپسرم و کامپیوترم و میز نهارخوری و لیوان چایی—حتی بدون کاما هم روز خیلی خیلی خوبیه. دوشنبهء خوبی داشته باشین.