Iranian literature has given the world marvels of beauty, wisdom, and poise in poems written by its many outstanding poets. Our poets such as Hafez, Molana (Rumi), Saadi, and Omar Khayyam, just to name a few, are not only sources of national pride for Iranians, as they are known and revered by many around the world, they are sources of pride to humanity. Traditional Iranian poetry is much celebrated by Iranians of all educational and social backgrounds. In Iran, children learn to cite poems when they are in kindergarten. The miracle of a poet such as Hafez is that all Iranians read his poetry and each and every one of them believes that he knows what Hafez is telling them. Among the more contemporary Iranian poets, many of whom I absolutely love, this one is very special and dear to me. Sohrab Sepehri was a poet, a painter, and a philosopher all in one. Reading his poetry brings such joy and optimism to me. You can see the painter in his poetry, because the imagery he describes, the trees, the flowers, the mountains, and the green valleys of his childhood Kashan are so vivid you can “see” them in his words. Of all his poems, there is one I know by heart which never gets tiring for me. It is called “And a message in transit,” (Va Payami Dar Rah). I looked for a suitable translation of the poem in English, but couldn’t find one online. I will have to translate bits of it here for you. You will forgive my clumsy attempt at this. This poem gives me so much hope every time I read it. In lieu of my Friday Dance Post, which I have neglected for a reason recently, for this weekend post I would like to ask those of you who read this, to share some poetry with the rest of us. It doesn’t have to be by an Iranian poet, or it doesn’t have to be a Farsi poem. Just something that means something to you. Elaborate and talk about it if you like, but just the poem is fine, too. Have a good weekend you all. Rest, relax and be happy. Confess your love to those you love, and read them poetry, encouraging them to read you poetry. You will see the magic. And A Message In Transit Someday, I will come and I will bring a message. I will pour light into veins. And I will call: You whose baskets are filled with sleep!I brought apples, red apples of sun.
و پیامی در راه
........هر چه دشنام، از لب ها خواهم برچید
هر چه دیوار، از جا خواهم بر کند
رهزنان را خواهم گفت: کاروانی آمد بارش لبخند
ابر را، پاره خواهم کرد
من گره خواهم زد، چشمان را با خورشید، دل ها را با عشق، سایه ها را با آب، شاخه ها را با باد
و بهم خواهم پیوست، خواب کودک را با زمزمه’ زنجره ها
بادبادک ها، به هوا خواهم برد
گلدان ها، آب خواهم داد
....................
خواهم آمد سر هر دیواری، میخکی خواهم کاشت
پای هر پنجره ای، شعری خواهم خواند
هر کلاغی را، کاجی خواهم داد
مار را خواهم گفت: چه شکوهی دارد غوک
آشتی خواهم داد
آشنا خواهم کرد
راه خواهم رفت
نور خواهم خورد
دوست خواهم داشت
57 comments:
I love Sohrab, I feel so connected with his poems and paintings. yeah I know you were the one actuallt told me he was a painter too. ;-)
......
نه!
هرگز شب را باور نکردم
چرا که
در فراسوی دهلیزش
به امید ِ دریچهای
دل بسته بودم
شکوهی در جانم تنوره میکشد
گویی از پاکترین هوای کوهستانی
لبالب قدحی درکشیدهام.
...
(شاملو؛ وصل)
I like sohrab so much.
I will try to read poet to whom I love.
The Invitation,
by Oriah Mountain Dreamer
It doesn’t interest me what you do for a living.
I want to know what you ache for
and if you dare to dream of meeting your heart’s longing.
It doesn’t interest me how old you are.
I want to know if you will risk looking like a fool
for love
for your dream
for the adventure of being alive.
It doesn’t interest me what planets are squaring your
moon…
I want to know if you have touched the centre of your own
sorrow
if you have been opened by life’s betrayals
or have become shrivelled and closed
from fear of further pain.
I want to know if you can sit with pain
mine or your own
without moving to hide it
or fade it
or fix it.
I want to know if you can be with joy
mine or your own
if you can dance with wildness and let the ecstasy fill you to the tips of your fingers
and toes
without cautioning us
to be careful
to be realistic
to remember the limitations of being human.
It doesn’t interest me if the story you are telling me
is true.
I want to know if you can
disappoint another
to be true to yourself.
If you can bear the accusation of betrayal
and not betray your own soul.
If you can be faithless
and therefore trustworthy.
I want to know if you can see Beauty
even when it is not pretty
every day.
And if you can source your own life
from its presence.
I want to know if you can live with failure
yours and mine
and still stand at the edge of the lake
and shout to the silver of the full moon,
“Yes.”
It doesn’t interest me
to know where you live or how much money you have.
I want to know if you can get up
after the night of grief and despair
weary and bruised to the bone
and do what needs to be done
to feed the children.
It doesn’t interest me who you know
or how you came to be here.
I want to know if you will stand
in the centre of the fire
with me
and not shrink back.
It doesn’t interest me where or what or with whom
you have studied.
I want to know what sustains you
from the inside
when all else falls away.
I want to know if you can be alone
with yourself
and if you truly like the company you keep
in the empty moments.
Hope you like this one. It reminds me of you.
salam
vaghean che ajab ke bad az ye nesfe rooz talash belakhare in comment ha baz shod ...
صدای آب می آید
مگر در نهر تنهایی چه می شورند
لباس لحظه ها پاک است.
....
...
..
.
چرا مردم نمی دانند
که لادن اتفاقی نیست
نمی دانند در چشمان دم جنبانک امروز برق آبهای شط دیروز است ؟
چرا مردم نمی دانند که در گلهای ناممکن هوا سرد است ؟
سهراب سپهری
دیوان حجم سبز
شعر آفتابی
راستی در پست"Citizen's Arrest"
جوابی به شما داده ام ..
ره تاریک با پاهای من پیکار دارد
به هر دم زیر پایم راه را با آبْ آلوده
به سنگ آکنده و دشوار دارد؛
به چشم ِ پا ولی من راه ِ خود را میسپارم.
جهان تا جنبشی دارد رَود هر کس به راه ِ خود،
عقاب پیر هم غرق است و مست اندر نگاه خود.
نباشد هیچ کار سختْ کان را درنیابد فکر ِ آسانساز،
شب از نیمه گذشتهست، خروس دهکده برداشتهست آواز؛
چرا دارم ره ِ خود را رها من[؟]
بخوان ای همسفر با من!
.....
چراغ دوستان میسوزد آنجا دیدمش خوب
نگارینی به رقص ِ قرمزان ِ صبحْ حیران
هنوز آن شمع میتابد هنوزش اشک میریزد
درخت ِ سیب ِ شیرینی در آنجا هست، من دارم نشانه،
به جای پای من بگذار پای خود ملنگان پا
مپیچان راه را دامن
بخوان ای همسفر با من!
(نیما؛ بخوان ای همسفر با من، 1324)
Salm Mehran Jan. Where is your poem?
Salam Atrisa Jan. Thanks for coming. I'm glad you will take my advice about reading poetry to those you love!
Poets are just like us, they feel the same feelings; only they know how to describe those feelings and thoughts using words and constructs we don't know or can't build. Poets have very important jobs on behalf of those of us who want to say things, but can't. Come again soon.
Alef Shin, Serendip, Universal Dimension:
Thank you. I am touched. I continue, and you can, too, as Alef Shin has. Here's mine this morning.
ای مهربانتر از برگ در بوسه های باران
بیداری ستاره، در چشم جویباران
آیینه’ نگاهت پیوند صبح و ساحل
لبخند گاهگاهت صبح ستاره باران
بازا که در هوایت خاموشی جنونم
فریاد ها بر انگیخت از سنگ کوهساران
ای جویبار جاری! زین سایه برگ مگریز
کاینگونه فرصت از کف دادند بیشماران
گفتی: "بروزگاران مهری نشسته" گفتم:
"بیرون نمی توان کرد حتی بروزگاران"
بیگانگی ز حد رفت، ای آشنا مپرهیز
زین عاشق پشیمان، سر خیل شرمساران
پیش از من و تو بسیار بودند و نقش بستند
دیوار زندگی را زینگونه یادگاران
وین نغمه’ محبت بعد از من و تو ماند
تا در زمانه باقی ست آواز باد و باران
"محمد رضا شفیعی کدکنی"
Love has no other desire but to fulfill itself.
But if you love and must needs have desires, let these be your desires:
To melt and be like a running brook that signs its melody to the night.
To know the pain of too much tenderness.
To be wounded by your own understanding of love;
And to bleed willingly and joyfully.
To wake at down with winged heart and give thanks for another day of loving;
To rest at the noon hour and meditate love’s ecstasy;
To return home at eventide with gratitude;
And then to sleep with a prayer for the beloved in your heart and a song of praise upon your lips.
By Kahlil Gibran
Nazy Jan: Thank you for leaving me this beautiful gift today. I know you always come, but I am honored you obliged my call today. I acknowledge your comment only because you and I share the same name and spelling and I don't want others to be confused. Be good azizam.
When I comes to poetry I am just "bache tokhs!" ( ;let's see how u handle me! ( Handle with care I am fragile!)
And about poem: Should I write one of my poetries or just send a nice one, for you?
فعلا اینو داشته باشین تا ببینم چه سفترش میدهید
به حسن خلق توان کرد صید اهل نظر
به دام و دانه نگیرند مرغ دانا را
Shobeir Jan, Salam! Whatever you like, whatever you feel good to share with us! I do personally love to read your poems. How about if you give us both?! This is a poetry weekend. Come back and leave as many poems as you like. Take care my friend.
Nazy jaan,I just got this translated poem from a friend of mine.Although,I have no idea about the source,I found it beautiful to share with you.
Have a great weekend,whatever the weather.
کسی که اسیر عادت می شود
آن که هر روز همان مسیر را دنبال میکند
آن که هرگز سرعتش را تغییر نمی دهد
آن که ریسک نمی کند و رنگ لباسش را عوض نمی کند
آن که حرف نمی زند و تجربه نمی کند
آرام آرام می میرد.
...................
کسی که مسافرت نکند
آن که نخواند
آن که به موسیقی گوش ندهد
آن که در خود زیبایی نمی یابد
آرام آرام می میرد.
کسی که عزت نفس خود را به تدریج از بین می برد
آن که به خود اجازه نمی دهد که از دیگران کمک بگیرد
آن که روزها را با شکایت کردن از بخت بد خود سپری می کند
و یا بارانی که قطع نمی شود، آرام آرام می میرد.
کسی که یک پروژه را قبل از آغاز آن رها می کند
آن که درباره موضوعاتی که نمی داند سوال نمی پرسد
آن که جواب نمی دهد هنگامی که مورد سوال قرار می گیرد در مورد چیزی که می داند
آرام آرام می میرد.
بیا سعی کنیم و از مرگ ذره ذره ای بپرهیزیم
همیشه به یاد داشته باشیم که زنده بودن مستلزم تلاشی است خیلی بیشتر
از نفس کشیدن ساده
تنها صبر و تحمل پرشور منجر به دست یابی به خوشبختی باشکوه می گردد.
زندگی، قصه’ رنج است و پریشانی
صفحه’ بی خبری، دفتر حیرانی
زورقی کهنه و پوسیده و بی پارو
طمه’ موج خروشنده و طوفانی
قلعه’ وحشت و تاریکی بی پایان
دخمه’ دهشت و اندوه و هراسانی
ما در این قلعه به زنجیر ستم در بند
کور و لب بسته و پژمرده و زندانی
جرم ما چیست در این دامگه خونین؟
یار ما کیست دراین درد و پریشانی؟
نه پیامی ز پس پنجره’ ایام
نه کلامی ز یکی قاصد روحانی
سر چو بر مهر نهادیم، هویدا گشت
داغ صد ننگ گنه بر رخ و پیشانی
زهر تلخی که چشیدیم در این غربت
سرگذشتی ست ز یک دوره’ ظلمانی
دور بی یاری و بی مهری و بی عشقی
عهد کم جوشی و خاموشی و نادانی
خارهای غم دیرینه که بر دل بود
تیغ وجشت شد و شمشیر گرانجانی
رخصت رحمت از این بخت، بدان ماند
طلب گل کنی از خار بیابانی
"عادلفر خلعتبری"
[IF]
If you can keep your head when all about you
Are losing theirs and blaming it on you,
If you can trust yourself when all men doubt you
But make allowance for their doubting too,
If you can wait and not be tired by waiting,
Or being lied about, don't deal in lies,
Or being hated, don't give way to hating,
And yet don't look too good, nor talk too wise:
If you can dream--and not make dreams your master,
If you can think--and not make thoughts your aim;
If you can meet with Triumph and Disaster
And treat those two impostors just the same;
If you can bear to hear the truth you've spoken
Twisted by knaves to make a trap for fools,
Or watch the things you gave your life to, broken,
And stoop and build 'em up with worn-out tools:
If you can make one heap of all your winnings
And risk it all on one turn of pitch-and-toss,
And lose, and start again at your beginnings
And never breath a word about your loss;
If you can force your heart and nerve and sinew
To serve your turn long after they are gone,
And so hold on when there is nothing in you
Except the Will which says to them: "Hold on!"
If you can talk with crowds and keep your virtue,
Or walk with kings--nor lose the common touch,
If neither foes nor loving friends can hurt you;
If all men count with you, but none too much,
If you can fill the unforgiving minute
With sixty seconds' worth of distance run,
Yours is the Earth and everything that's in it,
And--which is more--you'll be a Man, my son!
--Rudyard Kipling
A literature web page for you Nazy jan. (Sorry if you already knew that)
http://www.avayeazad.com/
Best wishes,
-Pardis
"پشت دریاها"
قایقی خواهم ساخت
خواهم انداخت به آب
دور خواهم شد از این خاک غریب
که در آن هیچکسی نیست که در بیشه’ عشق
قهرمانان را بیدار کند
قایق از تور تهی
و دل از آرزوی مروارید
همچنان خواهم راد
نه به ابی ها دل خواهم بست
نه به دریا--پریانی که سر از آب بدر می آرند
و در آن تابش تنهایی ماهی گیران
می فشانند فسون از سر گیسوهاشان
همچنان خواهم راند
همچنان خواهم خواند
"دور باید شد، دور
مرد آن شهر اساطیر نداشت
زن آن شهر به سرشاری یک خوشه’ انگور نبود
هیچ آیینه’ تالاری، سرخوشی ها را تکرار نکرد.
چاله آبی حتی، شغلی را ننمود
دور باید شد، دور
شب سرودش را خواند،
نوبت پنجره هاست."
همچنان خواهم خواند
همچنان خواهم راند
پشت دریاها شهری ست
که در آن پنجره ها رو به تجلی باز است
بام ها جای کبوترهایی است، که به فواره’ هوش بشری می نگرند
دست هر کودک ده ساله’ شهر، شاخه’ معرفتی است
مردم شهر به یک چینه چنان می نگرند
که به یک شعله، به یک خواب لطیف
خاک، موسیقی احساس ترا می شنود
و صدای پر مرغان اساطیر می آید در باد.
پشت دریاها شهری است
که در آن وسعت خورشید به اندازه’ چشمان سحرخیزان است
شاعران وارث آب و خرد و روشنی اند
پشت دریا ها شهری است!
قایقی باید ساخت
(اثر زنده یاد سهراب سپهری)
بی تو خاکسترم
بی تو ای دوست
بی تو تنها و خاموش
مهری افسرده را بسترم
بی تو در آسمان اخترانند
دیدگتن شررخیز دیوان
بی تو نیلوفران آذرانند
بی تو خاکسترم
بی تو ای دوست
...
بی تو این خانه تاریک و تنهاست
بی تو ای دوست
خفته بر لب سخنهاست
بی تو خاکسترم
بی تو
ای دوست
م.آزاد
This is a poem from Vahshi Bafghi and another poem from Mirzagholi that is somehowa reply to it:
زیباتر آنچه مانده ز بابا از آن تو
بد ای برادر از من و اعلا از آن تو
این تاس خالی از من و آن کوزه ای که بود
پارینه پر ز شهد مصفا از آن تو
یابوی ریسمان گسل میخ کن ز من
مهمیز کله تیز مطلا از آن تو
آن دیگ لب شکسته صابون پزی ز من
آن چمچه هریسه و حلوا از آن تو
این قوچ شاخ کج که زند شاخ از آن من
غوغای جنگ قوچ و تماشا از آن تو
این استر چموش لگد زن از آن من
آن گربه مصاحب بابا از آن تو
از صحن خانه تا به لب بام از آن من
از بام خانه تا به ثریا از آن تو
جوابیه از (ميرزاقلي)
همشيره خرج ماتم بابا از آن تو
صبر از من و تردد و غوغا از آن تو
در خفيه استماع وصيت از آن من
در نوحه همزباني ماما از آن تو
كهنه قلم دوات شكسته از آن من
طومار نظم و دفتر انشا از آن تو
آن لاش اشتران قطاري از آن من
آن باركش خران توانا از آن تو
يك هفته خرج مطرب و ساقي از آن من
هفتاد ساله طاعت بابا از آن تو
آن مالها كه مانده به دنيا از آن من
و آن خيرها كه كرده به عقبي از آن تو
This is a part of Tarabname, the first Masnavi that I've written...
This Trabname is based on a real story and even the names are all real!
جهان ای خدایا چه پیچیده است
دو صد مهره در صفحهاش چیده است
اگر چه بخوانم من این داستان
تمامش عزیزم حقیقت بدان
ندانم چگونه دهم وصف شوق
نباشد به نظمم بدین گونه ذوق
چه گویم چو خود خسته و بستهام
به این مردمان یار و وابستهام
چه گویم چو غم عاصی و سرکش است
که یک انفجار و چهل ترکش است
(اندر ورود به عشق در مثنوی)
به نام خداوند معنای عشق
خداوند ماه و ثریای عشق
از اینجا بود قصه از بار عشق
ز آنان که گشتند بیمار عشق
چه گویم ز کردار و دور زمان
که مهری بیفتد به دل ناگهان
نشیند به دل مهر و بر پا شود
بماند به دل تا که مانا شود
(اندر عشق جوانک)
جوانک به عشقی گرفتار شد
همی دیدهاش تیره و تار شد
دهم شرح این قصه از پارها
ز آشوب عشقی بر افکارها
دو سال پیش از اینها کسی
بشد غرقه در عشق دختی بسی
sweet love , renew thy force; be it not said
thy edge should blunter be than appetite ,
witch but today by feeding is allayed,
tomorrow sharpned in his former might .
so , love , be thou; although today thou fill
thy hungry eyes even till they wink with fullness,
tomorrow see again and do not kill
the sprite of love with a perpetual dullness.
...
by : William shakespeare
Sonnet number 56
sorry for probable miss spellings ...
امروز منم که راهی کوی توام
امید وصال می کشد سوی توام
تا دست رسد شبی به گیسوی توام
می آِیم و آشفته تر از موی توام
ه ا سایه
رباعیات
آهنگ سفر
از همان روزی که دست حضرت قابیل
گشت آلوده به خون حضرت هابیل
از همان روزی که فرزندان آدم
زهر تلخ دشمنی در خونشان جوشید
آدمیت مرد!
گرچه آدم زنده بود
....
....
....
روزگار ما
روزگار مرگ انسانیت است
سینه ی دنیا ز خوبی ها تهی است
صحبت از آزادگی ، پاکی ، مروت ، ابلهی است !
صحبت از عیسی و موسی و محمد نابجاست
قرن موسی چمبه هاست
...
فریدون مشیری
اشکی در گذرگاه تاریخ
هیچوقتم آن دم شیرین نخواهد شد فراموش
در نشیب دره ها تاریک ز ابری که به استقبال وقت صبحدم می رفت
بود جنبیدن
هر چه را خاموش خاموش
و به نغمه های آرام دف و نی ، گله می رانند چوپانان
...
علی اسفندیاری
(نیما یوشیج)
منظومه به شهریار
آسمان
بی گذر از شفق
به تاریکی در نشست
دود رقیق
از در و درز بام
بوی تپاله می پراکند
کنار چراغ کلبه
نقلی ناشنیده می گوید بوته ی زرد و سرخی سر بند
و در تویله ی تاریک
هنوز از گرده ی یابوی خسته
بخار برخیزد
احمد شاملو
در آستانه
2
در شب کوچک من ، افسوس
باد با برگ درختان میعادی دارد
در شب کوچک من دلهره ی ویرانیست
گوش کن
وزش ظلمت را می شنوی؟
من غریبانه به خویشتن می نگرم
من به نومیدی خود معتادم
گوش کن
وزش ظلمت را می شنوی؟
...
فروغ فرخزاد
تولدی دیگر
شعر : باد ما را خواهد برد
...
عصر بود و راه می رفتم
در حیاط کوچک پاییز ، در زندان
چند تن زندانی با هم ، ولی تنها
آن چنان با گفت و گو سرگرم
این چنین با شاتقی خندان
مهدی اخوان ثالث
م . امید
زندگی می گوید: اما باز باید زیست ، باید زیست ، باید زیست
قسمت انتهایی شعر :
هی فلانی زندگی شاید همین باشد
گذری بر ادبیات مخصوصا اشعار شاعران معاصر پارسی گو
...
just
Nazy jan, I love these parts of Sohrab's poems:
هر كجا هستم باشم
آسمان مال من است
پنجره, فكر, هوا عشق, زمين, مال من است
------------------------
كار مانيست شناسايي راز گل سرخ
كار ما شايد اين است
كه در
افسون گل سرخ شناور باشيم
Sohrab Sepehri
با سلام بر همه. نمیدانم آخرین باری که اینهمه حالم خوب بوده کی بود. دلم نمیخواهد این شعرخوانی تمام شود! بعضی وقتها فکر میکنم اگر نثر فارسی را برای بیان احساساتمان از ما بگیرند، ما ایرانیها می توانیم با زبان شعر برای مدت بسیار زیادی با هم حرف بزنیم و از "نشانه" هایی که قرنهاست زبان مشترک یک ملت است استفاده کنیم. اگر باز هم می خواهید شعر بخوانید، بخوانید. قلب من سراپا گوش است. از لطف شما ممنونم.
ای خدا، این وصل را هجران مکن
سرخوشان عشق را نالان مکن
باغ جان را تازه و سر سبز دار
قصد این مستان و این بستان مکن
چون خزان بر شاخ و برگ دل مزن
خلق را مسکین و سرگردان مکن
بر درختی کآشیان مرغ تست
شاخ مشکن، مرغ را پران مکن
جمع و شمع خویش را بر هم مزن
دشمنان را کور کن، شادان مکن
گرچه دزدان خصم روز روشنند
آنچه می خواهد دل ایشان، مکن
کعبه’ اقبال، این حلقه ست و بس
کعبه’ اومید را ویران مکن
نیست در عالم ز هجران تلختر
هرچه خواهی کن، ولیکن آن مکن
Hi Nazi,
Here is my contribution: a poem by James Kavanaugh:
There are men too gentle to live among wolves
Who prey upon them with IBM eyes
And sell their hearts and guts for martinis at noon.
There are men too gentle for a savage world
Who dream instead of snow and children and Halloween
And wonder if the leaves will change their color soon.
There are men too gentle to live among wolves
Who anoint them for burial with greedy claws
And murder them for a merchant's profit and gain.
There are men too gentle for a corporate world
Who dream instead of candied apples and ferris wheels
And pause to hear the distant whistle of a train.
There are men too gentle to live among wolves
Who devour them with eager appetite and search
For other men to prey upon and suck their childhood dry.
There are men too gentle for an accountant's world
Who dream instead of Easter eggs and fragrant grass
And search for beauty in the mystery of the sky.
There are men too gentle to live among wolves
Who toss them like a lost and wounded dove.
Such gentle men are lonely in a merchant's world,
Unless they have a gentle one to love.
And some my favorite verses from Sohrab:
تا شقایق هست زندگی باید کرد
---
کار ما نیست شناسایی راز گل سرخ
کار ما
شاید این است
که در افسون گل سرخ شناور باشیم
---
و تمامی شعر آب را گل نکنیم
من
BTW, sorry for delaying my coment
I had read a Persian translation of this one by Pablo Neruda while ago. Tonight I searched for the English and Spanish versions. Here is two parts of the English translation.
"He who becomes the slave of habit,
who follows the same routes every day,
who never changes pace,
who does not risk and change the color of his clothes,
who does not speak and does not experience, dies slowly.
...
He who slowly destroys his own self-esteem,
who does not allow himself to be helped,
who spends days on end complaining about his own bad luck,
about the rain that never stops, dies slowly.
..."
By the way, your reply to my last comment was so heartwarming and encouraging; thank you!
Romantic Mehran
Enlightened Alef Shin
Sweet Atrisa
Fabulous Serendip
Universally Dimensioned Farshad
Nazy The Engineer Poet
Shobeir, the Tokhs Poet
Kind Aida
Generous Hadi
Daydreamer Pardis
Beautiful Mana
Astute Ehsan
Sensitive Ahmad
What can I say? Thank you all for making this my most favorite post ever, not because of what I wrote in it, but because of what you brought to it. I truly thank each and every one of you for the gift of understanding, friendship, hope and love which your poetry choice gave all. Thank you for answering my call. I feel so very special now. Hey, maybe we do this again really soon! Thank you.
روزی ما دوباره کبوترهایمان را پیدا خواهیم کرد
و مهربانی دست زیبایی را خواهد گرفت
روزی که کمترین سرود
بوسه است
و هر انسان
برای هر انسان
برادری ست.
روزی که دیگر درهای خانهشان را نمیبندند
قفل
افسانهای ست
و قلب
برای زندگی بس است.
روزی که معنای هر سخن دوست داشتن است
تا تو به خاطر آخرین حرف دنبال سخن نگردی.
روزی که آهنگ هر حرف، زندگی ست
تا من به خاطر آخرین شعر رنج جست و جوی قافیه نبرم.
روزی که هر لب ترانهای ست
تا کمترین سرود بوسه باشد.
روز که تو بیایی، برای همیشه بیایی
و مهربانی با زیبایی یکسان شود.
روز که ما دوباره برای کبوترهایمان دانه بریزیم...
و من آن روز را انتظار میکشم
حتی روزی
که دیگر
نباشم.
«افق روشن» شاملو
Salam Sheni Jan. A beautiful poem, thank you. Thank you (I forgive you for your loooong absence now!). Come again soon my friend.
به خط و خال گدایان مده خزینه ی دل
به دست شاه وشی ده که محترم دارد
نه هر درخت تحمل کند جفای خزان
غلام همت سروم که این قدم دارد
رسید موسم آن کز طرب چو نرگس مست
نهد به پای قدح هر که شش درم دارد
...
حضرت حافظ
البته لازم به ذکر است خدا بیامرزاد آن روزگارانی را که با شش درم قدحی می دادند الان با ششصد تایش هم دیگر نمی دهند !!!!
just kidding !
آه ای زندگی این منم که هنوز
با همه ی پوچی از تو لبریزم
نه به فکرم که رشته پاره کنم
نه بر آنم که از تو بگریزم
همه ذرات جسم خاکی من
از تو ، ای شعر گرم، در سوزند
آسمانهای صاف را مانند
که لبالب ز باده ی روزند
با هزاران جوانه می خواند
بوته نسترن سرود ترا
هر نسیمی که می وزد در باغ
می رساند به او درود ترا
من ترا در تو جستجو کردم
نه در آن خوابهای رویایی
در دو دست تو سخت کاویدم
پر شدم ،پرشدم، ز زیبایی
پر شدم از ترانه های سیاه
پر شدم از ترانه های سپید
از هزاران شراده های نیاز
از هزاران جرقه های امید
حیف از آن روزها که من با خشم
به تو چون دشمنی نظر کردم
پوچ پنداشتم فریب ترا
ز تو ماندم، ترا هدر کردم
غافل از آنکه تو بجائی و من
همچو آبی روان که در گذرم
گمشده در غبار شوم زوال
ره تاریک مرگ می سپرم
آه، ای زندگی من آبنه ام
از تو چشمم پر از نگاه شود
ورنه گر مرگ بنگرد در من
روی آئینه ام سیاه شود
عاشقم ، عاشق ستاره ی صبح
عاشق ابرهای سرگردان
عاشق روزهای بارانی
عاشق هر چه نام تست بر آن
می مکم با وجود تشنه ی خویش
خون سوزان لحظه های ترا
آنچه از تو کام می گیرم
....................
فروغ فرخزاد
دیوان: عصیان
شعر:زندگی
من واقعا از ا.ش. عزیز و شما نازی عزیز ممنونم که با نوشتن پست سهراب و ا.ش. با ایجاد فضای شعری در گزیرشها فضایی این چنین روفراهم کردین ...
And I thank you, Universal Dimension Jan, for hearing the invitation and for accepting. Your contributions have been wonderful my friend.
The Bird is Mortal
I feel sick at heart
I feel sick at heart
I walk to the porch and scratch
My fingers against the stretched skin of night
Dark are lamps of relationship
Dark are lamps of relationship
No one will introduce me
To the sun
No one will take me to the feast of sparrows
Remember flight
The bird is mortal
"Forough Farrokhzad"
FOR THE UNITED NATIONS:
IF YOU KINDLY CARE
Lost child, blinks blue eyes, hot tear flows down face,
as billion dollar bombs engulf ten cent shacks in flames
and the once-glittery dreams of honorable men
settle down like dust, enveloping the silent society,
as the sun burns to ashes, leaving nothing behind
but a whisper of quickly-fading light.
Misery clings to his soul like a heavy wet uniform
being bombarded by bullets of reddish raindrops.
Chunks of metal crunch, cracking open beneath
his powdery skin, that is boiling in the night.
Hands latch onto his legs, smelling of roasted flesh, clawing at his feet,
leaving fingerstains of pomegranate juice on his body,
as he drags himself on, praying for the rain to fall..
November 8, 2002
Oh Assal! Welcome back! I hope you are well my dear. Did you write that poem for Iraq and Afghanistan? It's really beautiful and made me cry. Please elaborate a little bit. Thank you. Thank you for coming. You are not late my dear. You're just on time.
My muse was Afghanistan, yes. I wrote this for a creative writing course at Diablo Valley College. We were asked to write either poetry or prose about war, but in a way so as the reader would not be able to know for sure which side we were on; soldier or civilian. Mine was the one where people argued the most. No one could tell for sure if I was writing as a young American soldier or as an Afghan child.
It makes me sad to see the date, 2002. Not much has changed, just many, many more have departed this world.
نازی عزیز :
خواهش می کنم این چه حرفیه ...
من جدا نمی دونستم شعر فروغ به انگلیسی میتونه اینقدر زیبا باشه ...
ممنونم ...
to assal:
I really love your poem ...
I beg for some more !
please write for us ...
....
من در این خانه به گمنامی نمناک علف نزدیکم
من صدای نفس باغچه را می شنوم
و صدای ظلمت را وقتی از برگی می ریزد
....
من به آغاز زمین نزدیکم
نبض گلها را می گیرم
آشنا هستم با سرنوشت تر آب ، عادت سبز درخت
....
سهراب سپهری
دیوان صدای پای آب
قسمتهایی از شعر صدای پای آب
Thank you !
You are kind.
سلام نازی جان. خوبی؟
متاسفانه من همچنان نمی توانم برات کامنت بنویسم. این شعر را برای پست «سهراب» نوشته بودم. ببخش دیر شد تا بفرستم:
از سهراب «مسافر»ش را خیلی دوست دارم و این قسمت را بیشتر:
«نه، وصل ممكن نیست،
همیشه فاصلهای هست...
دچار باید بود
و گرنه زمزمه حیرت میان دو حرف
حرام خواهد شد.
و عشق
سفر به روشنی اهتراز خلوت اشیاست.
و عشق
صدای فاصلههاست.
صدای فاصلههایی كه
- غرق ابهامند.
– نه،
صدای فاصلههایی كه مثل نقره تمیزند.
و با شنیدن یك هیچ میشوند كدر...»
Dear Uni-Far:
Thanks. A beautiful choice.
Rahnavard Jan: Thank you for your sweet poetry selection. You are not late my dear. You are always on time.
بنمای رخ که باغ و گلستانم آرزوست
بگشای لب که قند فراوانم آرزوست
ای آفتاب حسن! برون آ، دمی ز ابر
کان چهره’ مشعشع تابانم آرزوست
کودک اين قرن هرشب در حصار خانهيی تنهاست
پرنياز از خواب اما! وحشتش از بستر آينده و فرداست
بانگ مادرخواهيش، آويزهيی در گوش اين دنياست
گفتهاند افسانه ها از مهربانيهای مادر، غمگساريهای مادر
در برگهوارهها، شب زنده داريهای مادر
ليک آن کودک ندارد هيچ باور
شب چو خواب آيد درون ديدهی او
پرسد از خود*باز امشب مادرم کو*
بانگ آرامی برآيد:
*چشم بر هم نه که امشب مادرت اينجاست*
پشت يک ميز،
زير پای دودهای تلخ سربی رنگ
درميان شعلههای خدعه و نيرنگ
در تلاش و جستجوی بخت!
چهرهاش لبريز از زنگار فکر برد
فکر باخت، فکر پوچ، فکر هيچ!
کودک تنها دهد آواز:
* مادر!
خالهای بخت من در دستهای تست
آری آن دستی که محکم میفشارد برگ بازی را
زود برخيز از ميان شعلههای خدعه و نيرنگ
سخت میترسم که دست تو و بخت من
بسوزد بر سر اين آتش خون رنگ*
های و هوی اين صداها:
آخرين دست، آخرين برگ، آخرين شانس
راه میبندد بروی نالههای کودکانه
میپرد ازخواب
ديده در بيداری آن چيزی که او در خواب ديده
شام ديگر چونکه خواب آيد درون ديدهی او
پرسد از خود * باز امشب مادرم کو *
بانگ آرامی درون گوش او آهسته لغزد:
* مادرت اينجاست !...
در سرای رنگی شب زنده داران
در هوای گرم و عطرآميز يک زندان
قامت آن مادر زيبا بگرد قامت بيگانهيی
پيچان و دستش گردن آويز است
پای آنها در زمين نرم آهنگی قدم ريز است
آن اطاق از بانگ نوشوخندهی مستانه لبريز است*
میزند فرياد :
مادر !
جای من آنجاست
آغوشی که مرد ناشناسی سرنهاده
نالههای پرشگفتش گم شود در نعرههای :
آخرين دور
آخرين رقص
آخرين جام
تا سپيده دم که خواب از ديدهی شبها در آيد
مادر آن کودک تنها
درون لانهی آغوش ها پر میگشايد
ديده در بيداری آن چيزی که او در خواب ديده
شام ديگر مادرش در خانــهاست ، آنجاست
در اطاق او جدالی با پــدر برپاست
گفتگويی تلخ و ناهنجار ، دعوايی پر از تکرار
باز دعوا بر سر پـول است و دعوا بر سر ننـگخيانتهاست
کودک بيچاره ترسان ، لرز لرزان
سرکند در زير بالاپوش پنهان
پيش خود گويد:
* خوش آنشبها که در اين خانه مادر نيست! *
از هياهوی شبان کام :
آخرين دست، آخرين رقص، آخرين جام
آخرين دعوای ننگ و نام
کی رود در خواب راحت
کودک اين قرن بیفرجام؟
*طاهره صفارزاده ـ تابستان ۵۷*
I have to say that I don’t spend that much time reading poetry unfortunately. But I always enjoy hearing/ reading a good lyrics or poem. If I should pick my favorite poem by Sohrab, it will be صداي پاي آب “Water's Footsteps”.
My favorite poem of all time is “street” by Shamlo.
Stop all the clocks, cut off the telephone,
Prevent the dog from barking with a juicy bone,
Silence the pianos and with muffled drum
Bring out the coffin, let the mourners come.
Let aeroplanes circle moaning overhead
Scribbling on the sky the message: He is dead.
Put crêpe bows round the white necks of the public doves.
Let the traffic policeman wear black cotton gloves.
Hold up your umbrellas to keep off the rain
From Doctor Williams while he opens a vein;
Life, he pronounces, it is finally extinct.
Sergeant, arrest that man who said he winked!
Shawcross will say a few words sad and kind
To the weeping crowds about the Master-Mind,
While Lamp with a powerful microscope
Searches their faces for a sign of hope.
And Gunn, of course, will drive the motor-hearse:
None could drive it better, most would drive it worse.
He'll open up the throttle to its fullest power
And drive him to the grave at ninety miles an hour
________________________________
by: W.H. Auden
اهل کاشانم
روزگارم بد نیست
تکه نانی دارم خرده هوشی سر سوزن شوقی
مادری دارم بهتراز برگ درخت
دوستانی بهتر از آب روان
و خدایی که دراین نزدیکی است
لای این شب بوها پای آن کاج بلند
روی آگاهی آب روی قانون گیاه
_____________________________
find the whole poem here ...
http://www.avayeazad.com/sohrab_sepehri/sedaye_paye_ab/1.htm
Post a Comment